Esta es la tercera versión de pan que os traigo con esta masa. Una masa muy sencilla que nació de mi necesidad de poder hacer pan en casa, para el día a día, de manera rápida y fácil. Que no supusiera un gran esfuerzo, pero que satisficiera aquello que busco en un pan, una miga sabrosa, esponjosa y aireada y un corteza extra crujiente. Ya os he comentado en otras ocasiones que me apaño siempre con la misma masa, tanto para panes como para pizzas, limitándome a darle formas distintas, más que nada porque no tengo ningún conocimiento de panadería y ésta he conseguido hacerla casi con los ojos cerrados, así que hoy os presento mi versión del "pa de pagès" o pan de hogaza artesano.
Sé que muchos habéis probado ya esta masa, y, por los comentarios y e-mails que me habéis hecho llegar, que también os ha gustado y la habéis adoptado como vuestro pan diario. Antes de nada quiero deciros que para mí es una satisfacción inmensa que una receta tan sencilla os guste tanto, y me gustaría aprovechar para daros las gracias por tomaros el tiempo de venir a contármelo. De este nuevo procedimiento os puedo decir que encontrareis el mismo sabor, la misma corteza crujiente, pero, de todos ellos, esta es la versión con la miga más rústica, más aireada y los alvéolos más grandes, porque también es el pan que menos se trabaja. Que ya es decir... :-)
Para los que aún no lo conocéis, qué os parece si os digo que podéis tener este pan con apenas 5 minutos de trabajo y sin máquinas? Os prometo que es muy fácil, de hecho por eso se me ocurrió llamar a esta serie de panes "para dummies", porque os quedará siempre estupendo sin apenas tener conocimientos de panadería.
No se hable más y pongámonos manos a la obra, que os quiero contar muchas cosas ;-)
Ingredientes:
- 500gr. de harina de fuerza (especial panadería)
- 375ml. de agua
- 2cucharillas (de café) colmadas de sal
- 1 sobre de levadura liofilizada, para panadería (4-5gr. tipo vahiné o maizena)
Es imprescindible una olla metálica con tapa, nada especial, pero que no tenga ningún accesorio o embellecedor de plástico y que soporte las altas temperaturas del horno. La tapa puede ser de cristal, pero aseguraos que no tengan ningún elemento de plástico.
Para elaborar este pan mi consejo es que preparéis la masa por la noche, apenas unos pocos minutos, y la dejéis reposar. Al día siguiente la dobláis (sin amasar ni formar), calentáis el horno y la ponéis a cocer. Todo ello es muy rápido de ejecutar, pero debéis tener la paciencia de dejar actuar las bacterias de la levadura. Es el secreto de este pan, si es que tiene alguno.
Si por la mañana no disponéis de tiempo para cocinarlo, tened presente que podéis dejar levar la masa hasta 20-24 horas, con lo que podéis poneros a ello cualquier fin de semana y congelar lo que os sobre. Os quedará riquísimo. Empezamos.
En la víspera:
Preparad un recipiente con agua templada, lo ideal es una temperatura que ronde los 25º-30ºC.
En un bowl grande, y con la ayuda de alguna espátula o cubierto de madera, mezclad la harina de fuerza, la sal y la levadura. Solo mezclar.
|
.- Añadid entonces, y de una vez, 350ml de agua templada, de los 375ml. que tenéis preparados, dejando ese poquito de agua para ajustar cuando empecéis a mezclar.
Removed de manera grosera, con la espátula. No es necesario hacerlo concienzudamente, aunque es cierto que requiere un poquitín de fuerza. Simplemente debéis aseguraos que no queden rastros de harina o agua.
No hay que amasar, tan solo remover y mezclar procurando que no queden grumos muy evidentes.
Si lo preferís también podéis hacerlo con las manos. Solo que de esta manera pringa. :-)
|
A aquellos que mis otros panes os quedan perfectos no os comento nada, pues ya sabéis como funciona esta masa. Pero algunos me habéis escrito diciendo que os queda la textura demasiado líquida, como eso es algo que solo depende del tipo y la condición de la harina que estáis usando, intentaré daros unas pautas para que sepáis encontrarle el punto sin necesidad de medidas concretas. Veréis como acabareis haciéndolo a ojo, sin problemas.
Fijaos en la foto. Para que quedara así he reservado expresamente 25ml de los 375ml, es decir, he puesto solo 350ml. Menos de la cantidad necesaria y para que veáis como queda a falta de un poco de agua.
Observad que tras 30 segundos de mezcla, se aprecia harina en fondo del bowl, no hay rastro de agua y la masa está más bien seca, como laminada. Para poder verlo bien retirad la masa hacia un lado, como he hecho en la foto. |
Con otros panes seguiríamos amasando y la harina acabaría siendo absorbida, pero la peculiaridad de este pan es precisamente la gran humedad de su textura y que no debe amasarse. Luego, si os queda como en la foto, necesitáis añadir ese poco más de agua que habéis reservado. En cambio, si os quedara como en la foto de abajo no necesitáis más y la descartáis.
Por lo general los 375 ml. que os he indicado en la receta son suficientes y correctos, pero, incluso si necesitáis un poquito más, ponédsela.
Para que os hagáis una idea, yo compro la harina de fuerza en sacos de 25 kilos. Lógicamente, para dos, tardo mucho en terminarla (más que el panadero, que los ventila en cuestión de horas) y con el paso del tiempo noto que pierde propiedades. A pesar de que la guardo en un lugar oscuro, seco pero aireado, y bien protegida, con la harina nueva suelo necesitar más agua, para hacer el mismo pan, que cuando la harina tiene unas semanas. Sabiéndolo me apaño bien, porque además siempre lo hago a ojo guiándome por la textura, pero son factores a tener en cuenta.
Si esto pasa con la harina de un mismo saco, imaginad las diferencias que nos podemos encontrar entre harinas distintas. Esto os dará una idea de hasta qué punto no se puede precisar una cantidad de agua a pies juntillas o garantizar el éxito con determinadas cantidades. Cada uno de nosotros trabaja una harina distinta, por lo tanto lo que más os orientará es la textura de las fotos, o incluso vuestra propia experiencia con vuestro tipo de harina y en base a mis explicaciones, ya que con una harina floja o inadecuada, si la dejáis como en la foto, os resultará imposible de manejar. Tened presente esto que os comento y preguntadme todo lo que necesitéis, que, si puedo y mis conocimientos me lo permiten, os ayudaré con mucho gusto. Solo os pido que os leáis bien toda la entrada, a la hora de poneros con la receta, porque os explico absolutamente todo lo que sé.
Para que os hagáis una idea, yo compro la harina de fuerza en sacos de 25 kilos. Lógicamente, para dos, tardo mucho en terminarla (más que el panadero, que los ventila en cuestión de horas) y con el paso del tiempo noto que pierde propiedades. A pesar de que la guardo en un lugar oscuro, seco pero aireado, y bien protegida, con la harina nueva suelo necesitar más agua, para hacer el mismo pan, que cuando la harina tiene unas semanas. Sabiéndolo me apaño bien, porque además siempre lo hago a ojo guiándome por la textura, pero son factores a tener en cuenta.
Si esto pasa con la harina de un mismo saco, imaginad las diferencias que nos podemos encontrar entre harinas distintas. Esto os dará una idea de hasta qué punto no se puede precisar una cantidad de agua a pies juntillas o garantizar el éxito con determinadas cantidades. Cada uno de nosotros trabaja una harina distinta, por lo tanto lo que más os orientará es la textura de las fotos, o incluso vuestra propia experiencia con vuestro tipo de harina y en base a mis explicaciones, ya que con una harina floja o inadecuada, si la dejáis como en la foto, os resultará imposible de manejar. Tened presente esto que os comento y preguntadme todo lo que necesitéis, que, si puedo y mis conocimientos me lo permiten, os ayudaré con mucho gusto. Solo os pido que os leáis bien toda la entrada, a la hora de poneros con la receta, porque os explico absolutamente todo lo que sé.
.- Después de mezclar durante un minuto o dos, aproximadamente, os debe quedar tal como os muestro en esta otra foto. No es una masa literalmente líquida, pero sí muy, muy hidratada y elástica. Recuerda al blandi blub. :-)
No os dé reparo pues no vais a tocarla prácticamente, es más, cuanto más húmeda sea, más crujiente os quedará el pan. Ya veréis luego qué corteza tan deliciosa!
No debéis trabajarla más.
|
.- Tapad el bowl con un papel film, lo más herméticamente que os sea posible, y dejad que leve durante toda la noche, o en su defecto, un mínimo de 12 horas.
|
A la mañana siguiente:
.- Enharinad la mesa donde vais a trabajar. Tened en cuenta que es una masa muy húmeda. Volcadla directamente desde el bowl, ayudándoos de una espátula fina o lengua, de plástico. No la toquéis con las manos.
|
Tal cual os quede la masa enharinad su superficie, muy ligeramente.
Con una pala recogéis un extremo y dobláis la masa sobre sí misma. Empezad por los extremos más largos.
|
Hacedlo varias veces, siempre doblándola hacia un sentido diferente, y enharinando muy ligeramente su superficie antes de hacerlo. Pero muy ligeramente, hay que procurar no usar ahora la harina que no hemos puesto antes.
|
Idla doblando hasta que consigáis que la masa tenga un aspecto más o menos esférico, recogido, y veáis que mantiene, más o menos, su forma.
Con 5-6 pliegues o dobleces suele ser suficiente.
Recordad no tocarla ni hacerlo nunca con las manos, siempre con la pala o algún equivalente que os ayude a levantarla. Resulta pegajosa.
|
.- Con cuidado la recogéis con la misma pala y la depositáis de nuevo en un bowl, ligeramente enharinado (para que no se pegue). Aquí podéis darle un poquito de forma con la manos, si es que os hace falta.
Tapadla con un trapo de algodón.
No necesitáis mucho tiempo de reposo, de hecho no es imprescindible un segundo levado. Si disponéis de tiempo dejadla sobre una hora, hora y media, en un lugar resguardado de corrientes de aire. Si no, simplemente el tiempo que tarde en calentarse el horno.
Yo suelo dejarla hasta que falta hora y media para comer, pero a veces he tenido prisa y no la he dejado reposar, en este pan no tiene demasiada importancia, siempre queda bien. |
.- Ahora precalentad el horno, al tope de lo que os dé (250ºC), con la olla dentro, y, si queréis, la tapa. Pero andad con muchísimo cuidado porque os podéis quemar muy fácilmente. Si solo ponéis a calentar la olla también estará bien.
|
El uso de una olla metálica es lo más parecido a un horno, que mantiene la humedad y el calor, dentro de otro horno, puesto que los metales son excelentes conductores térmicos. Los recipientes de cristal no son tan buenos conductores del calor, por lo que no suelen mantener temperaturas tan altas, ni repartirla de manera tan uniforme, así que, si podéis, utilizad una olla o un recipiente metálico.
Por otro lado ya sabéis lo que me gusta a mí tapar y proteger la cocción de las masas, de esta manera también nos evitamos pulverizaciones y vasos de agua.
Por otro lado ya sabéis lo que me gusta a mí tapar y proteger la cocción de las masas, de esta manera también nos evitamos pulverizaciones y vasos de agua.
A veces suelo doblar las medidas, por aquello de aprovechar el máximo el gasto calorífico del horno. También utilizo la misma olla, el pan queda igual de bien, solo que algo más alto.
.- Cuando horno y olla estén calientes sacadla y enharinad ligeramente su interior.
Tened previsto un salvamanteles!!! y no la pongáis sobre el mármol ya que se enfriaría. Lo ideal es sobre madera, pero con cuidado, porque podéis quemarla y dejar cerco.
Observaréis que la harina se cuece agrupándose en pequeñas placas, porque la olla está muy caliente, es normal.
Por favor, manipulad todo con guantes, manoplas y/o paños de cocina y tened, sobre todo, muchísima precaución, o quedareis marcados como el pequeño saltamontes :-).
|
A continuación, enharinaos un poquito las manos y coged la masa. Lo más rápidamente posible os situáis justo sobre la olla y, con todo el cuidado y precisión que podáis, dejad caer la masa en su interior. Dejadla caer, pero no la acompañéis hasta el fondo, que caiga desde arriba. Recordad que todo está muy caliente y si la acompañáis os quemareis.
Alguna vez me ha quedado un poco aplastada o demasiado pegada a un lado de la olla, basta que vas con cuidado y tan pendiente de todo... pero si os pasa no os preocupéis, la masa al cocer quedará perfectamente.
Una vez incluso, al caer, se tropezó con el borde, y se dió media vuelta quedando totalmente deforme, qué desastre! jajajaj pero como la olla estaba casi al rojo vivo, simplemente quedaron unas minúsculas tiras en el lateral de la olla que retiré con muchísima facilidad, ya que se desprendieron cocidas por el calor. |
Os cuento todo esto para que veáis que en momentos así puede suceder cualquier cosa, pero que nada os va a arruinar el pan. Bueno, siempre y cuando, con los nervios, las prisas y el miedo a quemaros, no lo tiréis directamente al suelo... jajajaja
Si lo deseáis podéis enharinar ligeramente la superficie del pan, le da un acabado muy rústico. Yo suelo hacerlo, a no ser que se me pase.
Tapáis la olla y la introducís, tal cual, en el horno.
Pasados los primeros 40-45 minutos debería tener este aspecto.
Ahora retirad la tapa y dejad que acabe de cocer, tal cual y destapado, por aproximadamente 20-25 minutos más, o hasta que tenga un tostado atractivo.
|
Pasado todo ese tiempo tendrá un aspecto parecido a este. Más o menos tostado es ya a vuestro gusto. Solo aseguraos que al golpearlo devuelve un sonido hueco, lo cual significará que el pan está totalmente cocido.
|
Apagáis el horno, sacáis la olla (recordad que quema mucho), y volcáis el pan sobre una rejilla.
El pan sale con muchísima facilidad, no os preocupéis que no se pega a la olla. Pero no pongáis la masa con la olla fría, pues entonces sí que, una vez cocido, se quedará el pan pegado a ella.
|
Si es la primera vez que lo hacéis, después de que lo hayáis admirado, dejadlo enfriar completamente sobre la rejilla. En serio, yo me maravillo cada vez que saco esta olla del horno. :-)
Espero que podáis apreciar el aspecto de la corteza. Está totalmente lleno de burbujas de aire y cuando lo tocas es absolutamente crujiente. A mí me apasiona este tipo de cortezas.
El pan suele abrirse o agrietarse solo, por donde más le apetece. A mí me gusta porque tiene un aspecto más rústico que, quizás de manera errónea, confundo con más casero :-), de todas maneras es difícil hacer cortes en esta masa tan húmeda, así que cada vez tendréis una sorpresa distinta. Os garantizo que os gustará.
También cambiará su aspecto ligeramente según la cantidad que espolvoreéis de harina antes de cocer. Este es el aspecto con una ligera cantidad de harina, pero si ponéis algo más os quedará la superficie más blanca. Muy atractiva también, esto debéis hacerlo a vuestro gusto.
Una vez frío podréis empezar a cortarlo. La verdad es que es un pan que suele salir con gran cantidad de alvéolos, normalmente de tamaño más que considerable, ya que apenas se manipula la masa. Honestamente, además, he de reconocer que he tenido mucha potra de empezar a cortar por el lado que por lo visto tenía más agujeros :-). Si lo llego a querer hacer expresamente no me sale.
Como os he comentado al principio, si ya habéis hecho mis otros panes ya sabéis lo apañados que quedan y lo sabrosos que son para el poquísimo trabajo que llevan. Este es igual de bueno, pero mucho más fácil de hacer, si cabe, ya que ni siquiera hay que darle forma alguna. Puede que sea el más indicado para los no iniciados y que les apetezca probar de hacer su propio pan en casa. Es realmente sencillo y rápido.
A pesar de todo esto, no tengo demasiada tendencia a hacerlo en forma de hogaza, antes prefiero hacer baguettes o panecillos porque me gusta el pan con poca miga y muy crujiente. Sin embargo, cuando veo una hogaza así, no puedo evitar prepararla con tomate. Para mí es un desayuno muy completo, una buena manera de empezar el día tomando cereales, hortalizas y aceite de oliva, que se verá enriquecida con las proteínas con las que lo acompañemos.
Unas lonchas de jamón ibérico, un buen queso manchego, llonganissa... o qué me decís de unas anxoves de l'Escala y un poco d'escalivada? Con una tortilla francesa sobre esta rebanada la convertiremos en una deliciosa y rápida cena.
Unas lonchas de jamón ibérico, un buen queso manchego, llonganissa... o qué me decís de unas anxoves de l'Escala y un poco d'escalivada? Con una tortilla francesa sobre esta rebanada la convertiremos en una deliciosa y rápida cena.
Muchos sabréis de lo que os hablo, pero como nos lee gente de todos los rincones del mundo voy a contaros como preparar el típico "Pa amb tomàquet", plato emblemático de la cocina catalana, nacido de la necesidad de aprovechar el pan del día anterior.
Necesitáis:
- 1 tomate maduro, de rama, muy jugoso (que no acuoso)
- un poquito de sal
- aceite de oliva virgen extra
En este mismo orden, empezad por lavar bien en tomate, lo partís en dos, digamos que separando los dos hemisferios (no cortéis por donde la flor) y lo restregáis bien en el pan, dejando toda su pulpa sobre él.
A continuación repartís una punta de sal que habréis cogido con los mismos dedos, lo que pilléis entre el índice y el pulgar. Y seguidamente, disolveréis esa sal con un buen chorro de aceite de oliva virgen. No lo hagáis al revés. Esta acción se denomina "sucar el pa amb tomàquet", el verbo sucar no tiene traducción literal en castellano, sería algo similar a "frotar el pan con tomate", pero con la connotación importante de hacerlo dejando su jugo (suc).
Así de simple, no es necesario rallar el tomate aparte, ni hacer salsas, ni nada por el estilo. Por supuesto, el tomate de lata es un sacrilegio, directamente, aunque sea bajo las etiquetas de "natural" y "triturado". Solo se requiere que el tomate sea lo más maduro posible. No os creáis que algo tan simple es fácil, aquí en Euskadi no encuentro tomates adecuados. Seguramente vienen de lejos y con mucha cámara, porque son rojos y son grandes, sí, tanto que casi parecen de cera, pero los abres y son rígidos, como si estuvieran verdes, muy acuosos (no acabo de entender por qué) y no tienen pulpa, entonces queda el pan mojado pero blanco y no se trata de eso. Así que no me queda otra que usar los míos, los de los tiestos, que ya veis en la foto que no son tan grandes pero sí muy carnosos y jugosos (que no aguados). En invierno los traigo de Barcelona, una variedad especial que se cuelga en la despensa (no en la nevera) y que aguantan perfectamente varias semanas, incluso meses. Es algo parecido a una ristra de ajos donde vas cogiendo a medida que los necesitas. Resultan fabulosos fuera de temporada. Lo siento pero no sé si tienen un nombre y menos si tienen traducción, yo los conozco como tomàquets de penjar (tomates de colgar) y suele haber todo el año, sobre todo en invierno. Igual alguno de vosotros puede sacarme de dudas.
Así de simple, no es necesario rallar el tomate aparte, ni hacer salsas, ni nada por el estilo. Por supuesto, el tomate de lata es un sacrilegio, directamente, aunque sea bajo las etiquetas de "natural" y "triturado". Solo se requiere que el tomate sea lo más maduro posible. No os creáis que algo tan simple es fácil, aquí en Euskadi no encuentro tomates adecuados. Seguramente vienen de lejos y con mucha cámara, porque son rojos y son grandes, sí, tanto que casi parecen de cera, pero los abres y son rígidos, como si estuvieran verdes, muy acuosos (no acabo de entender por qué) y no tienen pulpa, entonces queda el pan mojado pero blanco y no se trata de eso. Así que no me queda otra que usar los míos, los de los tiestos, que ya veis en la foto que no son tan grandes pero sí muy carnosos y jugosos (que no aguados). En invierno los traigo de Barcelona, una variedad especial que se cuelga en la despensa (no en la nevera) y que aguantan perfectamente varias semanas, incluso meses. Es algo parecido a una ristra de ajos donde vas cogiendo a medida que los necesitas. Resultan fabulosos fuera de temporada. Lo siento pero no sé si tienen un nombre y menos si tienen traducción, yo los conozco como tomàquets de penjar (tomates de colgar) y suele haber todo el año, sobre todo en invierno. Igual alguno de vosotros puede sacarme de dudas.
A veces, y para quien le guste, resulta muy refrescante depositar el resto del tomate sobre el pan después de haberlo frotado. El tomate, por descontado, suele contener toda su carne y mucha pulpa todavía y se aliña al mismo tiempo que la rebanada, con la sal y el aceite. Insistir en la importancia de que esté bien limpio.
El "Pa amb tomàquet" admite una variante muy sabrosa, aunque resulte más adecuada si el pan está recién tostado. No os penséis que el procedimiento realmente admite ninguna variante más, ya que, aunque sencillo, el pa amb tomàquet es apreciado como todo un arte y tiene su propio ritual inalterable. Mientras aún esté caliente el pan, y antes de todo lo demás, restregad un diente de ajo por toda su superficie (si sois viciosillos del ajo, como yo, por ambas caras del pan), luego continuáis con el tomate y el aliño. Veréis que cosa tan buena! Sólo ya está de miedo, pero si además lo acompañáis está tremendo!
Espero dejaros bien ocupados con la receta de hoy :-), porque esta cocinillas va a plantar el delantal temporalmente, coger las maletas y el marido e ir a conocer mundo. Intentaré volver con ideas, recetas, tradiciones e historias y, sobre todo, con las pilas bien cargadas. Nos vemos en noviembre, un abrazo gigante a todos y muchísimas gracias por leerme :-)
Sembla tant facil de la forma que ho expliques i veient el pas a pas.
ResponderEliminarEs veu tan perfecte, rodo amb una motlla genial... i el pa amb tomaquet ja es suprem
Petons
Filla em trec el barret!!! quines exlicacions mes bones i el vull fer, quin pa més maco!!! he fet dues vegades i estic contenta però no el domino i si em surt com a tu obro una ampolla de cava!!! el faré demà, només vull saber si el fem a la nit el deixèm reposar al marbre o nevera, si el faig pel matí el deixo reposar unes 8h a la cuina i ja el puc posar al forn? estic totalment maravellada de com ho has explicat i lo fàcil que ens ho poses!!! petonas dels grans!!!
ResponderEliminartiene una pinta tremenda!!!! mmmmm además es que está delicioso el pan con tomate y aceite!
ResponderEliminarSILVIA, bonica, quan preparis la farina amb l'aigua, la deixes llevar a temperatura ambient, això ha de ser així sempre, a la nevera tardaria molt més.
ResponderEliminarSi la prepares al matí pel vespre, jo et recomanaria de la deixessis un mínim de 12 hores, creu-me que és millor, i si ho fas una mica aviadet pots tenir el pa per a sopar. Però procura respectar els temps per que és important. Pensa que a l'estiu els bacteris es desenvolupen més ràpid, però a l'hivern els hi costa i necessiten aquest temps.
El que pots fer, si mai tens pressa, és deixar llevar la massa la forn, sense corrents d'aire, a una temperatura de 30ºC, com si fos estiu, d'aquesta manera potser passaries amb 8-10 hores. Però no és lo més recomanable.
un petonet, guapa :-)
NEUS, NOELIA, muchas gracias por vuestros comentarios :-)
Una idea genial para los manazas en la cocina. Me encanta su aspecto interior, con esos alveolos tan grandotes, se ve perfecto!!
ResponderEliminarUn saludo
Maravilloso post, me encantan los post de panes. Y me encanta que cuezas en la olla, no sé yo si mis ollas resistirían esta temperatura jejeje, además, son de acero, no sé, no sé.... lo tendré en cuenta. He visto en cocotte sí, pero no en olla :).
ResponderEliminarUna cosa muy tonta Maduixa, creo haber leído que el sobre de Vahiné tiene diferente fuerza que el de Maizena, es decir, con el mismo sobre leudas 250gr o 500gr, siendo la Maizena la que leuda 500gr. Incluso creo que los gramos son diferentes. ¿Podrías verificarlo ahora en casa?.
Y bueno, muy poca gente fuera de Cataluña sabe como preparar un verdadero y sencillo pa amb tomàquet, nosotros sabemos tomarlo como mandan los cánones pero desde hace relativamente poco, no te creas.
Un saludo.
ADOREI ESSE PÃO , FICOU COM UM ASPECTO MARAVILHOSO.
ResponderEliminarACHO QUE VOU TER QUE O FAZER...NÃO DÁ PARA RESISTIR
BESOS
Hola Maduixa! a Mallorca les tomàtigues que tu dius "de penjar" es diuen "tomàtigues de ramallet" i duren un any!
ResponderEliminarAl nort son impossibles de trobar (jo soc asturiana). Per lo demés, estic bocabadada.
Que tenguis molt bon viatge!
Me he leido absolutamente todo lo que nos has contado, el paso a paso de este pan y... me he quedado fascinada! Qué maravilla que salga un pan así despues de tan poco amasado-leudado...etc.
ResponderEliminarSin duda alguna voy a probarlo en cuanto tenga un ratito. me has dejado atónita.
Besos
Impresionada me has dejado!
ResponderEliminarLa última foto enterita para mi.
Lo de la olla tengo que mirarlo porque no se estropea en el horno?
Habría que dejarla sólo para estas cosas?
Besos.
CARLOS, la olla pienso que puede ser perfectamente de cualquier tipo de metal, siempre y cuando no sea lacada, como algunas baterías antiguas, que yo creo que eso sí que acabaría estropeándose o saltando con el calor. Uso ésta simplemente porque no me va con la inducción y le tengo que dar una salida :-) Lo voy a cambiar para no confundir, que no había caído en ello.
ResponderEliminarLo de la levadura he ido a mirarlo, son dos marcas que utilizo y casi siempre tengo de ambas, pero da la casualidad la despensa está bajo mínimos, que me voy mucho tiempo, y solo tengo a mano la de maizena. Pero te puedo decir algo con seguridad, yo he notado que vahiné leuda más rápido que maizena con las mismas cantidades de harina y agua. Esta última tiene 5 sobres en lugar de 4 que tiene la primera. Maizena tiene 5,5 gr por sobre (27,5gr. en total) y la otra creo recordar que 4gr, aunque no te lo puedo asegurar ahora mismo. Si vahiné con menos cantidad es más rápida supongo que sí, que podría decirse que es más fuerte o concentrada, aunque desconozco como funciona el tema, solo sé que son bacterias y que se presentan en un medio liofilizado.
De todas maneras eso solo es importante si necesitas leudar masas en media hora, compensas la falta de tiempo con la cantidad de levadura, pero en mi caso, que me gusta que reposen tantas horas y se desarrollen bien, da exactamente lo mismo. Es más, siempre he sido más partidaria de usar menos levadura y dejar reposar más tiempo, si piensas que son bacterias, tiene su sentido. La verdad es que este aspecto de la levadura no me preocupa demasiado.
Otra cosa, al final voy a soltar un testamento pero creo que puede ser interesante para alguien :-), aunque prepare 1 kilo de masa sigo usando 1 solo sobre, sea de la marca que sea, y queda perfecto. Supongo que por lo que te he dicho antes, no tengo prisa y prefiero que la masa esté reposada y que las bacterias actúen, el sabor me parece distinto. Incluso, a veces, guardo un poco de esta primera masa para el pan del día siguiente (masa vieja), o para unos bollitos de la merienda, con lo que con 1 solo sobre he acabado teniendo para dos o tres ocasiones.
Cuando preparo pizza acabo haciendo lo mismo, la preparo una vez y guardo un poco de masa en un tarro de cristal, de esos que cierran hermético. Como la preparo al menos un par de veces por semana, me limito a dejar un poco de masa en el tarro, añadir harina, agua y un pelín de azúcar y la devuelvo a la nevera. Así la he tenido hasta un mes, y voy haciendo las pizzas a medida que las necesito, directamente del tarro a estirar y al horno. No es por ahorrar levadura, que también se ahorra, sino porque el sabor es excelente y lo más importante, tengo pizza al instante sin tener que esperar a que leude la masa. Suelo prepararla una vez al mes, o si he estado más de 7 días sin usarla y renovarla.
un beso muy grande, Carlos :-)
ORNI, SAO33, muchas gracias por vuestros comentarios :-)
hola perdona soy nueva en esto de escribir comentarios pero tengo una duda en varias recetas que e copiado tuyas y es el tema de levadura yo utilizo de panadero fresca y quiero saber si tambien vale y que cantidad para las barras, para el de pages, y para los donuts y decirte que enorhabuena eres una cocinera con detalles 100 mucha gracias espero respuesta
EliminarHola!! Me ha encantado la receta y voy a hacerla hoy mismo. En cuanto a "els tomàquets de penjar" yo tampoco los encuentro y vivo en Murcia. Aquí suelo usar los de pera bien maduros, no es lo mismo pero nos tendremos que apañar... que mal estar lejos de nuestra tierra... me interesa muchísimo, si pudieras explicarme lo de la masa de pizza, haces de más y dejas en la nevera la mitad? No lo he entendido y me encantaría saber hacerlo. Muchas gracias!
Eliminar.- Lucía, gràcies! no sabia que es deien així en mallorquí, i en castellà, ho saps? Ja sé que per aquí al nord no n'hi han, però es que els tomàquets normals, de sucar, tampoc els han vist mai! jajaja un petonet bonica!
ResponderEliminar.- Miss migas, gracias guapa, espero que te resulte muy fácil y te quede bien bueno :-)
.- Thermo, la olla, generalmente, no sufre desperfectos pues mientras está en el horno contiene el pan, y su humedad lo impide. Si la pusieras vacía mucho rato sí que se aparecerían marcas y manchas rápidamente, que cuestan de quitar, pero se acaban eliminando.
Si después de cada uso la lavas muy bien no tiene por qué estropearse y le puedes dar el uso normal. La mía la uso a menudo, se entiende que para este pan, y está prácticamente como nueva.
De todas maneras, si tienes alguna olla vieja por ahí es el momento de darle una aplicación. :-)
Una entrada fantastica, las explicaciones buenisimas y el pan...espectacular!!
ResponderEliminarbss Esther
pero que pinta!!!pero me da miedo meter la olla con la tapa?queda igual que en un molde pirex?
ResponderEliminarA tus pies...IMPRESIONANTE,SOBERBIO,DIVINO....te felicito,admiro estos panes,es que lo tiene todo y ya esa rebanada con tomate y aceite brutal..pla-plas y plas :))
ResponderEliminar.- Demisalero, no te apures por la olla y la tapa, que ya ves que mi tapa es en parte de cristal y no pasa nada (seguramente sea especial para cocinar, pero es de una olla normal y corriente). Además, si fuera peligroso no lo recomendaría. Eso sí, cuidado con no quemarte pues está mucho más caliente de lo que imaginas :-)
ResponderEliminarSin embargo sí es importante que el recipiente o la olla que utilices para cocer el pan sean metálicas, porque el metal, físicamente, es mejor conductor del calor que el cristal, lo mantiene mejor y lo reparte de manera más uniforme, y la corteza de este pan lo agradece, quedando muy crujiente.
El pyrex soporta temperaturas altas, y es muy práctico para cocinar al horno o al microondas, pero me temo que no conduce el calor tanto como el metal y el pan no queda igual de bien. Pruébalo y me comentas :-)
-. Esther, Silvia, muchísimas gracias!
Sigo aprendiendo.....¡ Qué entrada tan motivadora ! Después de leerte, dan ganas de ir a la cocina y hacer pan, mucho pan....
ResponderEliminarQue disfrutes mucho de tus vacaciones.Estoy deseando que nos cuentes a tu vuelta.
Un abrazo
María José.
Es increible el pas a pas...ja t'admiro només per aixo, ni te cuento per aquest pa! increible!
ResponderEliminarQ gaudeixis molt de les vacances!!!
Qué aspecto tan rico, con tu permiso me la apunto!
ResponderEliminarun saludo!
Montse sempre ho dic, que fas que cuinar sigui tot un art ,i amb les teves explicacions fas que tot sigui més sencill per a nosaltres
ResponderEliminarLes teves receptes de pa són les nostres preferides,tan fàciles ,tan práctiques.
L´únic que és veritat que segons la farina admet més o menys aigua,és questió d'anar provan.
A mi l'únic que em pasa és que la crostra em queda hasta massa envidriada ,no sé perquè. Si el pintés amb oli d'oliva això em pasaría?
Una abraçada.
Doncs tu gaudeix de les vacances que quan tornis ja m'hauré tornat una experta amb aquest pa! jajaajajajaj. Molts petonets bonica
ResponderEliminarAmigaaaaa!! está hermoso el pan!!!!!! que alveolos guauu!! divino, divino..
ResponderEliminarbesos
Me encantan todos tus posts por lo bien que lo explicas todo siempre y este pan quien lo pillara para hacer un buen pà amb tomàquet, aunque también resulta aquí difícil encontrar buenos tomates, como tú dices, rojos y perfectos por fuera, pero por mucho que restregues el pan sigue sin color.
ResponderEliminarPásalo muy bien en tus vacaciones y ya nos contarás a la vuelta.
Besos.
Pues yo debo haber hecho mal algo porque exteriormente me ha quedado clavado al tuyo, pero el interior esta humedo y espeso...
ResponderEliminarQuin pa més absolutament meravellós! sens dubte l'he de tastar. Com sempre les explicacions de luxe.
ResponderEliminarPetons bonica!
Montse, quin pa més perfecte!!! Ho provaré seguint el teu pas a pas!
ResponderEliminarAquesta recepta s'assembla molt al bread in 5 minutes de la Zoe François, oi?
Petons!
este maravilloso pan caera en mis manos tambien ,me encanta tu paso a paso tus explicaciones tan perfectas y faciles de entender.
ResponderEliminarBonas vacances
peto
que buena pinta tiene este pan!!! con esos agujeritos tan grandes, que se te escurre el aceitillo...hmmm.
ResponderEliminarBuenísimo el pan y la explicación, es el No Knead Bread a la española mejor que he visto! Lo mejor es que no lo has cocinado en Pirex sino en esa cazuela de acero que eso si que lo hay en todas las casas... un 10! Besos
ResponderEliminarQué bien explicado y qué pan tan perfecto! Te ha quedado maravilloso este pan!
ResponderEliminarBuenisimo... voy a hacerlo tambien...
ResponderEliminar¡Hola! Acabo de descubrir tu blog a través del de Chez Silvia, que ha hecho este magnífico pan y le ha quedado espectacular, como a tí. Me ha gustado mucho la receta, así que la haré en breve. Aprovecho para invitarte a conocer mi blog, ¡¡espero que podamos intercambiar muchas recetas!! Besos y encantada.
ResponderEliminarM'acabo d'enamorar d'aquesta molla amb aquestes bombolles tan genials... li envio la recepta al Xavi perquè es posi mans a l'obra!! Gràcies!
ResponderEliminarPetonets
Sandra
M'acabo d'enamorar d'aquesta molla amb aquestes bombolles tan genials!! Li envio la recepta al Xavi perquè es posi mas a l'obra!! Gràcies per la super explicació de la recepta!!
ResponderEliminarPetonets!
Sandra
Enhorabuena Maduixa por tu blog.Es fantástico. Con tus explicaciones todo parece tan facil de hacer... Y qué fotografías... El pan está diciendo "cómeme" y creo que hasta lo huelo, mmm que rico... Me voy a animar a hacerlo, o por lo menos, a intentarlo. Ya te contaré cómo me sale. Hasta pronto,
ResponderEliminarWilly
Maduixa,
ResponderEliminarMe encanta este pan "encazuelado", te ha quedado precioso, con tantísimos alveolos!!!! y la corteza firme y gruesa, super profesional. A mí me dan mucha pereza (y algo de miedo) las masas tan hidratadas, pero vistos los resultados, compensa.
Genial!
maduixa no me queda claro si usas harina de fuerza o harina panadera
ResponderEliminarUn poco telegráfico que con el móvil no me aclaro :-))
ResponderEliminar.- Maria, no el pintis amb oli, no crec que et quedi be, quan torni en parlem a veure que es pot fer.
.- Laionel40, me temo que lo has cocido poco (por dentro), intenta tenerlo algo más antes de destaparlo, a ve qué tal.
.- Mercè, no conec la Zoe François, però pot ser que s'assembli perque la massa és molt semblant a la de les ciabattes.
.- Sara, harina de fuerza :-)
A todos, muchísimas gracias por vuestros comentarios! nos vemos en noviembre :-))
hola me ha gustado mucho tu receta.. se ve muy bien..
ResponderEliminarSaludos
http://empezandoenlacocina.blogspot.com/
Gracias a Salome, he conocido tu blog.
ResponderEliminarMe encanta como te ha quedado el pan, tenlo por seguro que lo voy a probar.
Un saludo.
También yo he llegado a tu blog gracias al blog de recetas de Salomé. Me han enamorado no solo tu pan, además de otras recetas que he visto, sino también tus explicaciones tan detalladas.
ResponderEliminarMe quedo para aprender.
Buen domingo
¡Hola Montse! Cuanto tiempo sin venir a verte. Tranquila, que no, que no me has hecho nada, no, por Dios, pero es que cuando el día "solo" tiene 24 horas y hay tanto que hacer, faltan horas.
ResponderEliminarY vengo y me encuentro este fantástico pan. ¡Qué pasada! Te ha quedado de espectáculo. Por el color, la forma, esos alveolos ... qué pena no poder darle un pellizquito. Y yo tengo un problema: que no tengo ningún artilugio que pueda usar para el horno, porque mis cazuelas tienen plástico en sus asas y en el agarrador de la tapa. ¿Y si lo hiciera sin cazuela? Pero claro, es una masa tan blanda, que necesita un soporte que le de consistencia al crecer ...
Qué pinta, madre, qué pinta.
Un besito y feliz domingo
Montseeeee!!! El paso a paso es alucinante, el pan precioso y las fotos de libro como siempre. Saps que son moltes les vegades que durant la setmana preparo aquesta recepta??? El resultat sempre es espectacular,jo faig servir la Römertopf, pero faré servir una olla com la teva. Mil petons bonica, per cert, soc Elvira es que tinc problemes per deixar comentaris, son un desastre jajajaja
ResponderEliminarEsto si que es pan de verdad, y no lo que nos venden. Ole! la artesanía.
ResponderEliminarUna fan de Colonias
Una entrada magnífica ! el pan te ha quedado genial yo hice algo parecido hace tiempo un pan de nueces tbn muy fácil de hacer pero con el horno en frio!En cuanto a los tomates por aquí les llamamos "tomacons" pero en castellano creo que son tomates de invierno o de colgar! no hay nada como el pan casero desde luego te ha quedado de lujo! saludos desde Tarragona.
ResponderEliminarImpresionante pan y tremenda la curiosidad que me ha dado de prepararlo y ponerme a prueba a ver si me sale parecido. Me ha encantado
ResponderEliminarUn beso , BeatriZ
Quina bona pinta que fa aquest pa de pagès!!! Segur que deu ser boníssim!!
ResponderEliminar¡Qué pintón! La apunto en mi lista de recetas pendientes. Me parece sencilla, y si el resultado está tan asegurado... me parece genial.
ResponderEliminarUn saludo!
plas, plas, plas!! sólo puedo aplaudir!!
ResponderEliminarPlas, plas, plas!!!!!! (mitja hora d'aplaudiments)
ResponderEliminarEl que dóna un simple "pa amb tomàquet"!!!!!!
És imperdonable que no passi més per auí, però gairebé no visito ningú des de fa un temps, per una sèrie de qüestions familiars, i a més ara faig les receptes de ella y el abanico
lasrecetasdeellayelabanico.com
i escara estic més enfeinada.
Però quina delícia visitar-te, seguir les teves instruccions i contemplar les teves fotos!!!!
Veig que plegues i te'n vas de vacances. Espero que gaudeixis del viatge i tornis amb mil idees noves!!!
Petons
Un pa espectacular!!! fa dies que no en faig, però no se si podré esperar gaiire veient aquets, que queda anotat!!
ResponderEliminarque maravilla de pan te ha quedado.
ResponderEliminarSeguro que es un bocado estupendo.
Un beso.
Me he quedado alucinada, en mi vida he visto una entrada mas detallada el pan no tiene peros las fotografías tampoco, me parece perfecto cómo a mi me gusta.
ResponderEliminarSaludos
Fantástico pan, no conocía este sistema y guardo esta entrada como algo MUY interesante, tb. por el pa amb tomaquet.
ResponderEliminarFeliz escapada.
Me encanta como te ha quedado el pan y como lo has explicado. El corte espectacular. Besoss!!!
ResponderEliminarMadre mia que pinta tiene este pan, lo tengo que hacer YA! se ve ideal la miga con agujeros, y esa corteza....es perfecta! un beso
ResponderEliminarM'emporto la recepta per fer-la d'aqui uns dies. Al meu pare li encanta aquest pà de pagés i ara que tornarà a Barcelona, li faré només arribar.
ResponderEliminarPetons!
Mónica
Buenas Maduixa!
ResponderEliminarHe tratado de hacer esta receta, he seguido paso por paso respetando las medidas y tiempos a excepcion de que mi levadura era fresca y he puesto 10g (respetando la regla del 2% de levadura en base a la cantidad de harina) y por fuera pintaba bien, por dentro no tanto... :S
La miga ha salido con sus burbujas (no muy grandes) y un color que da la impresion de humedad, como si fuese goma... no se si es que no ha estado suficiente tiempo en el horno o que algo se me ha pasado :S
En total ha estado cerca de 1h con la tapa puesta (cuando la abria se veia el pan con tono amarillo pero como si no estuviese suficientemente hecho) y despues casi 45 mins sin la tapa...
Por si sirve de ayuda mi horno es electrico
Sugerencias?
Merci! Un gran post!
Te vengo a conocer desde el blog de Aniki.
ResponderEliminarTodo un espectáculo este pan! Lo probaré seguro, igual me pongo con las manos en la masa ...ya mismo.
Besikos, ha sido un placer conocerte.
Te acabo de descubrir desde 1080 fotos de cocina. ¡Felicidades! Me ha encantado todo lo que he visto en esta página, esta receta de pan es sobresaliente. Y dices que los tomates de colgar los hay todo el año. Ahora mismo tengo a mi marido en Barcelona, no se si me hará caso, pero si esta vez no puede ser, para el próximo viaje su compañera de allí ya tiene el encargo de comprar una ristra de estos tomates para que me los traiga a Madrid. El pobre viene siempre con mongetes del Ganxet, butifarras varias, salsa romesco de la marca Ferrer, salsa para calcots de la misma marca, una salsa que nos encanta que se llama xato, en fín, como va con mucha frecuencia siempre hay algún encargo. Un saludo. Esperanza.
ResponderEliminarMe encanta tu blog, y ya tengo esa masa preparada...
ResponderEliminary las fotos, deliciosas.
Enhorabuena
Alucino con el exterior e interior de este pan. Me encantan los panes con agujeros gordos y gelatinosos en el inerior pero nunca lo he conseguido.
ResponderEliminar¡¡¡Gracias!!!
Muchas gracias a todos los que os habéis pasado por aquí en mi ausencia y por dejarme vuestros comentarios. Espero que, si lo probáis, os salga perfecto y además os guste. :-)
ResponderEliminar.- Christopher, no sé si ya habrás dado con la solución, pero por lo que cuentas, en principio, puede que te faltara tiempo de cocción.
Debes pensar que no hay dos hornos iguales y no es extraño que cada uno de nosotros necesite tiempos distintos, por eso procuro poner fotos para que cotejéis paso a paso vuestro trabajo con el mío, a veces ayuda mucho. Dime si has podido solucionarlo.
.- Cocinarycompartir, me alegra que te gusten todas esas preparaciones tradicionales, me has recordado un poco a mí cuando vuelvo de casa de mis padres, en el coche no cabe un alfiler :-))
Pero quería comentarte, has probado de hacer tu propia salsa romesco? tanto la salvitxada como el xató son salsas muy parecidas y hechas en casa no tienen punto de comparación con las compradas, por buenas que sean. Te dejo el enlace a la mía, bueno, en realidad a la de mi bisabuelo, a ver si te gusta.
Salsa romesco
Muchas gracias Maduixa, probaré seguro, porque nos encanta la salsa romesco. Esperanza.
ResponderEliminarHola Maduixa! Soy Izaskun de Hondarribia y me encanta tu pagina, hace poco que la he descubierto pero ya he hecho varias cosas, como las Antxoas en salazón, dentro de unos días hare la segunda parte y ya te contare que tal, pero este fin de semana tenia comida familiar y quería dejarles con la boca abierta, por lo me anime e hice el pan, me ha salido muy bueno, de exterior estaba perfecto y de sabor también, la verdad que todos en casa se han quedado alucinados, pero quisiera mejorarla, ya que la miga no me quedo muy esponjosa y un poco gris, ¿a que puede ser debido?
ResponderEliminarUn saludo y muxus para todos.
Hola Izaskun, bienvendida.
ResponderEliminarLo del color me sorprende un poco pero muy posiblemente se deba al tipo de harina que has usado. Ten en cuenta también que los panaderos usan harinas tratadas (para que el pan quede muy blanco) y puede que ahí notes una pequeña diferencia al hacer pan en casa, no obstante, no hasta el punto de que te quede de tono grisáceo. Pero podrías probar con otra.
En cuanto a la esponjosidad, por favor, especifícame un poco más a qué te refieres. La miga de este pan no queda "abizcochada", si es que te refieres a eso. Para ello habría que trabajarlo y ya ves que éste no se amasa en ningún momento. Y si te refieres a la falta de alvéolos entonces es que la has trabajado en exceso (una vez ha levado)o tiene poco tiempo de reposo (aunque supongo que ésto último, si has seguido la receta, no será.
Mira a ver si con lo que te comento puedes mejorarlo un poco, aún así no te preocupes, es la primera vez que lo haces y es normal que lo vayas perfeccionando a medida que lo prepares. Lo importante es que te haya resultado fácil y te haya gustado su sabor, lo demás vendrá con un poquito de práctica. :-)
muxu bat para ti :-)
hola.acabo de encontrar tu pagina , me encanta la cocina y buscar nuevas recetas me han gustado mucho tus explicaciones tus fotografias sin duda mañana hare el pollo al limon y el pan chino gracias
ResponderEliminarLo voy a intentar seguro!!!
ResponderEliminarPor New York conseguir un pan bueno no es nada fácil...
Gracias por el receta!
Wow!!! Me encanta la receta... Tan detalladita, tan para dummies de verdad (algunos lo necesitamos) :-) La he probado y ha sido todo un éxito (lo puedes ver en http://siemprellena.blogspot.com/2012/02/innova-mes-enero.html) ... ¡¡Lo voy a repetir montones de veces!! Gracias ;)
ResponderEliminargracias a ti por venir a contármelo ;-)
EliminarEspectacularrrrrrrrrrr!!!! Me llevo el post enterito, no tiene desperdicio alguno!!
ResponderEliminarYa decía Chelo que eras una artista, pero ahora lo he comprobado por mí misma!!
Una maravilla de pan, así como la explicación paso a paso, como las fotos!! Me quedo para no perderme nada!! Quiero hacer pan desde hace meses, pero nunca me atrevo!!
Besosss
Pues adelante! Teresa. No puede ser más sencillo, de verdad, y queda siempre bien. :-) Llévate el paso a paso a la cocina y síguelo a pies juntillas que no tendrás ningún problema.
EliminarHOLA MADUIXA. SOY DE BARCELONA Y ESTOY EN MONTERREY AL NORTE DE MÉXICO AQUÍ NO HACEN ESTE TIPO DE PAN Y QUIERO HACÉRMELO YO PERO, 1º EL HORNO ES DE GAS Y SOLO TIENE FUEGO POR DEBAJO Y EN LA CASA Y COCINA ESTAMOS A 33º GRADOS SIN USAR NADA DEL HORNO NI NINGÚN FUEGO, OSEA QUE CUANDO PONGO EL HORNO ES UN CALOR DE MUY SEÑOR MIO (UN CALOR DE LA FREGADA..QUE DICEN POR AQUÍ ) POR LA NOCHE EN LA CASA ESTA A 27ºGRADOS.
ResponderEliminarQUE TIEMPO Y COMO HACER PARA QUE LEVE LA MASA.?
EL PAN QUE HACES TIENE UNA PINTA...ES UNA DE LAS COSAS QUE MAS ENCUENTRO A FALTAR.
GRACIAS
SALUDOS
RAMON
¡Hola Maduixa!
ResponderEliminarTenias razón he vuelto a repetir varias veces la receta y ahora sí, esta perfecta, debía ser cosa de la harina, he probado con varias y ahora soy una experta, por cierto soy Izaskun de Hondarribia, espero que todo te vaya bien, ya que hace bastante que no tenemos noticias tuyas, un abrazo.
Muxus para todos.
Felicidades por esta maravillosa web de cocina. Una preguna, qiero hacer este PA DE PAGES, pero dividirlo en 8 partes para hacer 8 panecillos de pages, como lo tengo que poner e el horno paras cocción, gracias. Jorge
ResponderEliminarPan hecho en casa que rico!
ResponderEliminarGracias por la receta
Un espectáculo tu pan, tu paso a paso y esas fotos... ya le dije a Silvia que os copio la receta a ver si la espelta responde así de bien! Besos
ResponderEliminar
ResponderEliminarMi historia sigue a todo el mundo por ahí que están en la situación que yo también he de ser a través. y como yo estaba saved.I han sido rechazadas por mi marido después de nueve (9) años de matrimonio sólo porque otra mujer tenía un hechizo sobre él y dejó a mí ya los niños a sufrir. un día, cuando yo estaba leyendo a través de la web, me vi un post sobre cómo este hechizo lanzador Dr Mlawi Rcum en este email: spelloflovetemple@gmail.com tener ayudar a la mujer a volver a su marido. y yo le di una respuesta a su discurso y me dijo que una mujer tenía un hechizo sobre mi esposo y él me dijo que me va a ayudar y después de 2 días que voy a tener a mi marido de vuelta. Le creí y hoy me alegro de que todos ustedes saben que este hechicero tiene el poder de traer de vuelta los amantes. porque ahora estoy feliz con mi email husband.his: spelloflovetemple@gmail.com puede contactar con él para ayudar y conseguir que su problema resuelto.
Doncs jo he fet el pa avui per primera vegada i té una pinta impressionant, però m'ha quedat enganxat al cul de l'olla (tot i que he seguit els passos fil per randa) i no el puc treure! Imagino que ha tingut massa temperatura o massa estona de forn i s'ha cremat de sota... Algun consell per poder-lo salvar?
ResponderEliminarGràcies!
Finalment, l'he pogut treure. Quan s'ha refredat del tot, i amb l'ajuda d'una espàtula, m'ha sortit intacte. Efectivament, s'ha cremat una mica de sota, però està boníssim! La propera vegada, menys estona... Cada forn és un món!
ResponderEliminarGenial Gracias Maduixa ;)
ResponderEliminarHola Maduixa, muy interesante la técnica, la voy a practicar y te cuento. Empleo una masa aún más húmeda y sin amasado para hacer focaccias, salen también muy buenas.
ResponderEliminarSaludos cordiales desde Buenos Aires, Saúl
Hola Maduixa, (me llamo Miguel, Valencia)
ResponderEliminartu estilo es encantador, trabajas los detalles de una forma que resulta convincente y contundente. Felicidades por el pan de pagés. También yo he tenido la experiencia mencionada en dos comentarios sobre que la miga no es óptima: en mi opinión no estaba bien cocida además de resultar muy basta. Se lo enseñé a un panadero de mi pueblo y me dijo que lo cociera a 180 grados durante algo más de tiempo.
Sería de agradecer que en la levadura mencionaras las equivalencias respecto de la levadura fresca.
Voy a seguir probando el pan y otras recetas tuyas. Saludos.
Hola Maduixa! Gran receta. La hemos hecho en casa y he tenido que recomendar tu blog a todo el mundo: a mi madre y a sus amigas de la pelu, a la madre de mi novio, a una companera... jeje! :) En nuestro horno para que nos quedara el pan como a ti, hemos puesto la olla a 240 grados durante 20 minutos, lo hemos bajado a 200 y cuando ha llegado a esta temperatura le hemos sacado la tapa hasta que ha quedado cocido (190 -200 F, medidos con el termometro de cocina) -unos 40 minutos mas. Quizas ha tardado un poco mas de lo normal porque le hemos puesto aceitunas negras dentro. Esta muy bueno! Muchas gracias!!! Mariazel
ResponderEliminarEste comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarPara que tu amante, esposa o marido de vuelta se ha hecho más fácil todo lo que sólo hay que hacer es ponerse en contacto a través de estos detalles Dr.Zabaza 2348182620374 o zabaza.logan@yahoo.com Dr.Zabaza trajo mi amante atrás y que ha ayudado a varios otros se puede visitar www.zabazalogan.webs.com o ir a www.google.com y buscar Dr.Zabaza
ResponderEliminarmichael kors outlet
ResponderEliminarcowboys jerseys
coach factory outlet online
ugg outlet uk
north face jackets
san antonio spurs jerseys
burberry outlet
michael kors outlet online
north face outlet
san antonio spurs
beats by dre
ResponderEliminarlouis vuitton
toms shoes
michael kors outlet
pandora charms
adidas yeezy shoes
coach outlet online
gucci outlet online
rolex watches
new england patriots jerseys
20172.8wengdongdong
Desde que lo hice la primera vez, es raro que no haga uno a la semana. Voy combinando con harina de centeno, de espelta, avena..... en distintas proporciones. Quedan riquísimos.
ResponderEliminarLe di una llamada al Dr. Alli con respecto al cambio repentino de mi esposa y me dejó claro que mi esposa me amará hasta el fin del mundo, que ella nunca dejará de ver. Ahora yo y mi esposa estamos de nuevo juntos y hemos empezado a hacer cosas agradables que ella no ha hecho antes, él me hace feliz y hacer lo que ella debe hacer como una mujer sin regañar. Envíale por correo electrónico cualquier tipo de ayuda que necesites Correo electrónico: allispellhelp1@gmail.com O Teléfono: +2348100772528
ResponderEliminaraMi nombre es Rivera, estoy aquí para testificar acerca de
ResponderEliminarDr. BAZ, es lo mejor que tiene incluso
Me sucedió en esta vida, me trajo de vuelta mi
Ex marido después de 6 meses de separación he intentado
Mucha gente, pero no pudieron evitarlo.
BAZ lo hizo por mí, estoy muy feliz, si usted es
Tener problemas en su relación no se molestan
Es suficiente contactarlo y seguir siendo bendecido.
DRBAZSPELLHOME@GMAIL.COM
contacto con él en Whatsapp +2348066141253
ResponderEliminarhttps://www.rashed-kw.com/ادوات-صحية-الكويت/
https://www.rashed-kw.com/معلم-صحي-بالكويت/
https://www.rashed-kw.com/نقل-عفش-السالمية/
This is really a nice and informative, containing all information and also has a great impact on the new technology. If you want to learn more you can visit kitchen and dining
ResponderEliminarI really appreciate this article Thanks for Sharing People also like this Awesome Post If you want to learn more you can visit kitchen and dining
ResponderEliminarYou’ve got some interesting points in this article. I would have never considered any of these if I didn’t come across this. Thanks. If you want to learn more you can visit kitchen and dining
ResponderEliminarwe shoild continue with the page fast loading
ResponderEliminarthey should set them free, is all i can say, visit my site
ResponderEliminarwe cant lay the foundations on top nothing
ResponderEliminarHola, et volia preguntar, la tapadora de la cassola q surt a la foto la poses dins el forn? Tinc una Bra q s'assembla molt i no ho veig clar. Gràcies
ResponderEliminarThanks for sharing this, it's been helpful. WAEC Past Questions and Answers.
ResponderEliminarMaduixa:
ResponderEliminarTu receta excelente y explicada con todo detalle. El pan me ha salido maravilloso, de 720 gramos, con alveolos y una corteza crujiente estupenda. Ya lo he hecho 4 veces y todas perfecto, creo que decidiremos no comprar mas pan y hacerlo en casa; mi esposa que no comia pan nunca cuando lo saco a la mesa me dice: "no me tientessss !!" ...y ahora come cada dia.
Muchas gracias por ayudar a las personas a ser autosuficientes, y a que hagan cosas útiles.
Un cordial saludo
Maduixa, hablando del pan con tomaquet catalan, la palabra "sucar" se traduce al español como "mojar" o tambien "untar".
ResponderEliminarVivo cerca de la poblacion catalana de La Escala, de donde son las mejores anchoas mediterraneas, y el "pa amb tomacat" con anchoas es un plato exquisito.
Gracias, y adelante con tu blog, eres muy buena.
Un cordial saludo
Llevo días intentando hacer pan y no me sale muy allá. Con esta receta espero superar tus fotos...jajaja...
ResponderEliminarPast Questions and Answers
ResponderEliminar